اقلیم قلم

گوگل بعد از چندین‌ماه به اولتیماتوم‌هایی که می‌داد جامه‌ی عمل پوشاند و گوگل‌پلاس» را از دسترس کاربرانش خارج کرد، اینستاگرام و فضای رنگارنگش هم که از همان ابتدا برای آدم‌هایی مثل من که در نوشتن بسی حرّاف‌اند، ساخته نشده بود و این روزها صرفاً در حد همان استوری‌گذاشتن‌های هر چند هفته یا هر چند ماه یک‌بار رفع نیاز می‌کند، با نوشتن روی کاغذ هم که چند سالی هست میانه‌ای ندارم. پس چه باید بکند این آدم پر از حرف که حالا دارد به یک سکوت بزرگ بدل می‌شود؟ نکند نوادگانش، خدایی ناکرده و زبانش لال روزی که در پی دانستن عقبه‌ی او می‌گردند تصور کنند که نیای بزرگ‌شان هیچ حرفی برای گفتن نداشته است؟!

درگیر همین اندیشه‌ها –حوالی ساعت 2 بامداد- بودم که یک‌هو ندایی مرا به خودم آورد که ای‌ دل غافل! تو روزی یک وبلاگک دست و پا شکسته‌ای داشتی بنده‌ی خدا! در همین احوالات، دستی از غیب بلندم کرد و نشاندم جلوی آیت‌الله گوگل و دستم را بُرد به سمت کیبورد تا اسم خودم را در قسمت جست‌وجو تایپ کنم و برسم به: اقلیم قلم».

آخرین نوشته‌ای که در آن درج کرده‌أم به سال 94 بازمی‌گردد؛ روزهای تلخ بعد از کوچ ابدی مادربزرگ(ننه‌جانم). حالا که پس از 3‌سال در مطلع سال 98 هجری شمسی و به حکم ضرورت با قلمم آشتی کرده‌ام، تصمیم دارم به این خانه بازگردم؛ خانه‌ای که نه پُز و افاده‌ها و شوآف‌های اینستاگرام را دارد، نه به لایک و کامنت و حتی دیده‌شدن محتاج است. انگار که در این وادی فقط برای خدا می‌نویسی و خودت و آن آدم باذوقی که ردپایت را گرفته و آمده تا اینجا که تو را بخواند و شاید حتی هیچ‌وقت متوجه گذرش از این‌جا هم نشوی. هرچند نگویم از این لذت وصف‌ناشدنی که همان کسی بخواندتت که دلت می‌خواهد و بعد، یک‌روز میان گرگ و میش خستگی‌هایت یک طور رد پایش را ببینی و بفهمی که تا اینجا دنبالت آمده.

بگذریم

من به نوشتن، به قلم، به اقلیم قلم برگشتم!

پ.ن: نام این خانه پیش‌تر به زبان قلم» بود!

یه چیزایی از ماه رمضونای پر شور و شوق و در عین حال پر از سادگی و صمیمیت دوران بچگی که با ذوق وصف‌ناشدنی موقع برگشت از مدرسه با پول خیلی کمِ توجیبی برای افطارم خوراکی مختصری می‌خریدم، از روزها و شب‌های رمضونیِ دوران پر رمز و راز نوجوونی که سقف بالای سرمون رو نمی‌تونستیم تحمل کنیم و می‌زدیم به دلِ پشت‌بوم خونه‌ی مادربزرگ و تا سحر ستاره می‌شمردیم یا همین رمضونای دوره‌ی پر از قصه و گاه پر از غصه و حیرت جوونی توی وجودم باقی مونده که باعث‌شده با اختلاف خیلی فاحش و بلکه افحشی این ماه رو بدل به بهترین ماه زندگیم بکنه؛ ماه ِبهار دل‌ها. نه این‌که همه‌ چیز تو این سال‌ها عالی بوده باشه که اصلاً از زندگی و گردش دوران چنین چیزی برنمیاد اما هر تلخی هم که بود، یا پشت حال‌وهوای ساده‌ی بچگی‌هامون محو می‌شد و خیلی متوجهش نبودیم یا دل می‌بستیم به درهایی که گفته‌بودن از اول ماه مبارک باز می‌شه و تا آخر ماه بسته نمی‌شه.

 .

گرچه آلوده‌أم و خار ولی آمده‌أم 

با همان فطرت پاک ازلی آمده‌أم

دیدم از غیر درت بی‌محلی آمده‌أم

دست پر هستم و با نام علی» آمده‌أم.

- اللهم أذنت لی فی دعائک و مسألتک، فاسمع یا سمیع مدحتی و أجب یا رحیم دعوتی و اقل یا غفور عثرتی. فکم یا الهی من کربةٍ قد فرجتها و هموم قد کشفتها و عثرة قد اقلتها و رحمة قد نشرتها و حلقة بلاء قد فککتها. 

یه چیزایی از ماه رمضونای پر شور و شوق و در عین حال پر از سادگی و صمیمیت دوران بچگی که با ذوق وصف‌ناشدنی موقع برگشت از مدرسه با پول خیلی کمِ توجیبی برای افطارم خوراکی مختصری می‌خریدم، از روزها و شب‌های رمضونیِ دوران پر رمز و راز نوجوونی که سقف بالای سرمون رو نمی‌تونستیم تحمل کنیم و می‌زدیم به دلِ پشت‌بوم خونه‌ی مادربزرگ و تا سحر ستاره می‌شمردیم یا رمضونای همین دوره‌ی پر از قصه و گاه پر از غصه و حیرت جوونی توی وجودم ته‌نشین شده که با اختلاف خیلی فاحش و بلکه افحشی این ماه رو بدل به بهترین ماه زندگیم می‌کنه؛ ماه ِبهار دل‌ها. نه این‌که همه‌ چیز تو این سال‌ها عالی بوده باشه که اصلاً از زندگی و گردش دوران چنین چیزی برنمیاد اما هر تلخی هم که بود، یا پشت حال‌وهوای ساده‌ی بچگی‌هامون محو می‌شد و خیلی متوجهش نبودیم یا دل می‌بستیم به درهایی که گفته‌بودن از اول ماه مبارک باز می‌شه و تا آخر ماه بسته نمی‌شه.

 .

گرچه آلوده‌أم و خار ولی آمده‌أم 

با همان فطرت پاک ازلی آمده‌أم

دیدم از غیر درت بی‌محلی آمده‌أم

دست پر هستم و با نام علی» آمده‌أم.

- اللهم أذنت لی فی دعائک و مسألتک، فاسمع یا سمیع مدحتی و أجب یا رحیم دعوتی و اقل یا غفور عثرتی. فکم یا الهی من کربةٍ قد فرجتها و هموم قد کشفتها و عثرة قد اقلتها و رحمة قد نشرتها و حلقة بلاء قد فککتها. 

گره‌های درهم تنیده‌‌ی زندگی، سختی‌ها، حال و احوال بد، اندوه و . بند علایق آدمی را می‌گسلد، دلبستگی‌ها را کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر می‌کند و موجب می‌شود هزار وابستگی و امید پوشالی که در دل انسان نسبت به زمین و متعلقاتش نقش بسته، رنگ ببازد. تو گویی که حکمت تمامی این گره‌ها همین است که آدمی را به این نقطه‌ی امن برساند. انسانی که به او از همان ابتدا نوید داده شده که ما تو را در رنج آفریده‌ایم»، انگار که محتوای این سخن را باور نکرده باشد، وقتی به این مرحله می‌رسد از تهی‌دستی و تنهایی دلش مچاله می‌شود اما همین حقیقت می‌تواند نجاتش دهد که گسسته‌شدن بند علایق، نه نشانه‌ی افسردگی و دل‌مردگی و سرخوردگی‌ست و نه یأس و ناامیدی. که اماره‌ای روشن و مُهر تأییدی است بر رهایی و سبک‌بالی؛ موهبتی که خدا با هزینه‌ای گزاف ارزانی‌أش داشته است. تا اینجای ماجرا، جز همان دردی که گاه حتی به زبان آوردنی هم نیست، هیچ چیز ترسناکی وجود ندارد اما از این‌جا به بعد وحشتناک‌ترین اتفاق ممکن می‌تواند رقم بخورد؛ اگر درد و اندوه، آدمی را بدل به موجودی کند که حتی برای خودش هم قابل تحمل نیست، که اگر خوی و خصلتی در او شکل دهد که تمام خوبی‌های گذشته‌ی او را محو کند، که اگر هیچ‌کس از رفتار و گفتار او در امان نباشد، که آدم‌های دوروبرش شکایتی را که در دل دارند به خدا حواله دهند تا او با عدالت خود میان آن‌ها قضاوت کند، که اگر بازگردد به بدی‌هایی که خدا او را از آن‌ها نجات داده است.

--------

وَ لا تَرُدَّنِی فِی سُوءٍ اسْتَنْقَذْتَنِی مِنْهُ.

و مرا به بدی‌هایی که از آن‌ها نجاتم داده‌ای، بازمگردان.

22 رمضان- 1398

تا مدت‌ها پیش اعتقاد محکمی داشتم که اگر آدمیزاد قدم در مسیری بگذارد و بعد از گذشت مدتی متوجه شود که به اشتباه مسیرش را انتخاب کرده، هر جایی که هست باید کفش آهنین به پا کند و از مسیر رفته، بازگردد. این روزها این باور هم مثل تمامی اعتقادات و باورهای دیگر در معرض آزمون الهی قرار گرفته است. انتخاب مسیر، طی‌کردن بخش بزرگی از آن و بعد، درک این‌که کلیت این انتخاب و تمامی این مسیر نتیجه‌ی یک اشتباه بوده و حالا این پرسش را سر راهت را قرار می‌دهد که: تو که از باید تغییردادن و برگشتن از مسیر اشتباه» دم می‌زدی، حالا می‌توانی برگردی؟ پس، عمرِ رفته و فرصتِ سوخته را چه می‌کنی؟ با این‌که برگشتن از یک راه اشتباه گاهی خودش یک اشتباه بزرگ‌تر است، چه می‌کنی؟

حالا اعتقاد راسخم بدل به تردید شده است. حالا می‌بینم که همیشه راه بازگشت برای آدمی باز نیست. بلکه باید همان اشتباهات و عذاب‌شان را به آغوش بکشد، جزءجزءشان را واکاوی کند تا شاید در کنه ناپیدای‌شان حکمتی -ولو به زور- پیدا کند و حتی بالاتر از این؛ به این فکر کند که شاید این اشتباه حقش بوده، که بعضی اشتباهات حق آدمیزاد است، که اصلاً اشتباه می‌کنند بعضی از آدم‌ها که اشتباه نمی‌کنند، که باید راه افتاد؛ مثل رودها که برخی به دریا می‌رسند و برخی نمی‌رسند.

تا این‌جای ماجرا وضعیت تقریباً خوب است. نه این‌که خوب باشد اما همین‌که بدانی کدام تصمیم را به‌اشتباه گرفته‌ای و کدام‌شان را در کمال عقل و درایت، جای آن را دارد که مراسم شکرگزاری به پا کنی. داستان واقعی برای تصمیم‌ها و انتخاب‌هایی است که نمی‌دانی قرار است به کجا ختم شوند.

.

اللهم اجعل عواقب امورنا خیراً

14 مرداد 1398(داور - پ)

وَ عَمِّرْنِی مَا کَانَ عُمُرِی بِذْلَةً فِی طَاعَتِکَ، فَإِذَا کَانَ عُمُرِی مَرْتَعاً لِلشَّیْطَانِ فَاقْبِضْنِی إِلَیْکَ قَبْلَ أَنْ یَسْبِقَ مَقْتُکَ إِلَیَّ، أَوْ یَسْتَحْکِمَ غَضَبُکَ عَلَیَّ.»

صحیفه‌ی سجادیه - دعای مکارم‌الاخلاق

-----------

24 سالگی، پربار بود.

پر از اشتباه، آزمون و خطا، نرسیدن، دل‌کندن، ازدست‌دادن، متزل‌شدنِ نقش تصویرها و تصورهایی که در درستی‌شان تردید نداشتم، افتادن و مثل همیشه، بلندشدن برای دوباره‌ساختن. راه سختی که انتخاب کردم، اشتباهاتی که مرتکب شدم، بهای وسعت‌یافتن روحم بود، بهای فهم و توانِ این‌که از تصاویر خیالیِ حک‌شده بر دیوارهای غار زندگی بگذرم و به دنیای وارونه، واقع‌بینانه‌تر نگاه کنم و بفهمم که اگر قدم خمیده‌تر شده و روحم قدرت پرواز ندارد، بخاطر سنگینیِ وزنه‌هایی است که بر جان و دلم آویزان شده‌اند. به قول معلم عزیزِ روزگار نوجوانی، برای پرواز، باید که سبک‌تر بود.

حالا در آستانه‌ی 25 سالگی، چیزی جز نگاه و مراقبت او» آرزو ندارم. 

--------

- الحمدلله کما هو اهله

29 تیر-1398